Etrafımdaki insanlara bakıyorum. Bazıları mutsuz, kaygılı, kafaları karışık.

Kafaları karışık çünkü hayattan ne istediklerini bilmiyorlar. İşin daha ilginç tarafı, ne istediklerini sormak akıllarına da gelmiyor. Biraz bunu düşündüm. İnsan ne istediğini kendisine sormaktan gerçekten kaçar mı diye... Ve gerçekten kaçabilirmiş, onu fark ettim. Gelin bakalım niye:

• Bir kısmı kendi hayallerinin, istek ve arzularının peşinden gitmekten korkuyor. Çünkü kendi adımlarını attığında sorumluluk da onların olacak. Oysa başkalarının beklentilerine göre adım attıklarında hep suçlayabilecekleri, "senin yüzünden böyle oldu" diyebilecekleri birileri var. Sorumluluk almaktan, kendi hayallerini gerçekleştirirken başarısız olma ihtimalinden korkuyorlar.
• Birçoğunun dışarıya verdiği bir "resim" var. Bu resim genelde çok güçlü, çok başarılı bir insan resmi. Kendi seçtikleri yolda başarısız olurlarsa; rezil olmaktan, yıllardır üzerinde çalıştıkları o resmi kaybetmekten korkuyorlar. Oysa hayat kayboluyor... Yanlış adım atmak yerine hiç adım atmamayı seçiyorlar.
• İçlerindeki çocukla içlerindeki anne-babanın istekleri çelişiyor. Hayatlarını yönetmeye henüz başlamadılarsa, kulaklarındaki anne-baba sesi baskın geliyor. Kimisi onları üzmekten, kimisi başaramazsa onaylanmamaktan, hatta sevilmemekten korkuyor. Bu anne-bana sesini kısıp kendi iç sesini açabilmek öğrenilmesi gereken bir süreç.
• Birçoğu "Ya sevdiğim işi ya da çok para kazanacağım işi yapmalıyım" diye düşünüyor. Arada bir yerde ne oldu da hem sevdikleri hem de bol kazanabilecekleri bir işi aramaktan vaz geçtiler bilmiyorum. Oysa maddi olarak da büyük zenginliği yakalamış insanların, sanki ağız birliği etmişçesine söylediği bir şey var: İşini aşkla yaparsan para zaten gelecektir. Yıllar önce, dünyada oldukça ses getiren reklamları yaparken Benetton'un reklamcısına sormuşlardı. "Ne zaman tatil yapıyorsunuz?" diye. "Ben her gün tatil yapıyorum" demişti. İşte böyle tatil yapar gibi zevk alarak çalışacağımız bir işin peşinde olsak?
• Bir kısım insan da hayalinin gerçek olmasından korkuyor. Hayallerine kavuşursa sanki yerine yeni bir hayal koyamayacağını sanıyor.

Peki bütün bunlardan sonra, "Ben ne istiyorum?" sorusunu kendinize sormaya ve kendi istediğiniz adımları atmaya karar verdiniz. Bu sorunun yanıtını nasıl arayacaksınız? Oturup meditasyon yapar gibi gözlerinizi kapayıp "Ben ne istiyorum, ben ne istiyorum?" diye tekrar mı edip duracaksınız?

Bence bu kadar abartacak bir şey yok. Çünkü sizin de aşkla, tutkuyla yaptığınız şey bu kadar yılda zaten bir yerlerden ortaya çıkmıştır. Ben ortaokul 3. sınıf bitene kadar teneffüse bile çıktığımı hatırlamıyorum. Çünkü her teneffüste yanımda götürdüğüm flütümü çalardım. Evde de meşhur şarkıcıların kasetlerine flütümle eşlik ederdim. Saatlerce sürerdi bu. Bunu bir çocuğa zorla yaptırabilir misiniz? İşte tutku böyle bir şey. Hayatınıza bir bakın, bu kadar tutkuyla yaptığınız neler vardı?

Siz de yukarıda saydığım kişilerden bazılarına benziyorsanız, gelin yeniye doğru bir adım atalım. Günlük koşuşturmacalarımızdan başımızı kaldırıp şu üç sorunun yanıtını arayalım: 90 yaşında kendinizi nasıl görmeyi hayal ediyorsunuz? Şu anda o yolda mı yürüyorsunuz? O 90 yaşındaki hayalinize varmak için şu anda hayatınızda yapabileceğiniz en küçük değişiklik nedir?

Bazen bir soru bir hayat değiştirir. Bugünden yarına değil ancak çok ileriye baktığınızda ne istediğinizi çok daha rahat bulacaksınız.

Bu yazı 28.11.2009 tarihli Habertürk gazetesinde yayınlandı.

Yorum yazmak için lütfen üye girişi yapın.